Selamün aleyküm, ben Paye.
“Bir Bilgisayar Mühendisinin Tefekkür Günlüğü” kulağa biraz garip gelebilir. Çünkü genelde mühendis denince akla daha rasyonel, daha matematiksel, daha soyut işlerle meşgul insanlar gelir. Bu bir bakıma doğru bir önyargıdır da. Çevreme baktığımda veya kendimi gözlemlediğimde, gerçekten de bu mesleğin insanı daha katı, daha mantıksal düşünmeye sevk ettiğini görmek zor değil. Belki derslerin yoğunluğu, belki de yaratılıştan gelen bir fıtrat meselesi…
Ama tüm bunların arasında, bazen elimde olmadan durup bir “vay be” demek geliyor içimden. Yapay zekâ üzerine konuşuyoruz, yazıyoruz, çiziyoruz, kodluyoruz. Ama bütün bunların ötesinde ben o durma anını seviyorum. Çünkü işte o an sorular başlıyor: İnsanlık nasıl oldu da bu noktaya geldi? Ona verilen kabiliyetlerle nasıl buralara ulaştı? Bilim neden ilerledi, nasıl ilerledi?
İşte o anda tekrar “vay be” diyorum. Çünkü insan şaşırmayı unutmamalı. Bol bol şaşırmalı. Hayret etmeyi bir kenara bırakmamalı. İnsan, şaşırmadıkça insan mıdır?
Kendimize şaşırmalıyız. Evrene şaşırmalıyız. Oturup bakmalı ve “vay be” demeliyiz. Çünkü normalleştikçe körleşiyoruz. Halbuki hayret, insana yeniden insan olduğunu hatırlatır. Belki de mühendis olmanın en güzel tarafı, bu düzeni kod satırlarında, devre çizgilerinde veya algoritmalarda yeniden görebilmektir.
Hayret etmeyi hatırlamak… İşte bu, insanın kendine şiar edinmesi gereken bir şeydir.