Bir gün boyunca dijital dünyadan uzak kalmayı denediniz mi hiç?
Ben denedim ve sizlerle paylaşmaya geldim. Dijital detoks yaparak geçirdiğim 24 saat sonunda yaşadıklarımı ve edindiğim farkındalıkları paylaşacağım.
Bir önceki yazımda çevremizdeki birçok uyaranın varlığından bahsetmiştik ve bu noktada zaman kavramı üzerinde durmuştuk. İşte o çevresel uyaranların başında gelen dijital uyaranlar ile etkileşimimi kestim ve bakalım neler oldu!
Güne başlarken telefonumu elime alıp bir sabah rutin haline dönüşen sosyal medyaya girmedim, mesajlarımı kontrol etmedim. Saat ve tarihe dahi telefondan baktığımı, bulunduğum odada bir duvar saati olmadığını o an fark ettim. Telefona ne kadar bağ(ım)lı olduğumu anladım. Ve dijital detoksa ne kadar ihtiyacım olduğunu da…
Açık konuşmak gerekirse kendisine özlem duyduğum, tarif edemediğim bir duygu varmış içimde, bunu hatırladım ve hissettim. Sanki içime bir huzur, umut doldu. Hayatın koşturmacasından yorulan zihnim bir oh çekti. Kendime zaman ayırdım!
Kendime geldim, iç dünyama döndüm. İşte orada tüm bu karmaşanın arasında fark edemediğim, umursamadığım, ertelediğim bir şey vardı sanki, dijital detoks esnasında işte o sese kulak verdim.
Gün uzadı ve bereketlendi. Elbette gözlerim ara sıra telefonumu aradı, çünkü uzun zamandır dijitalden bu kadar ayrı kalmamıştım. Ancak bir süre sonra dijitalden uzak yaşama alıştım. Hayatı dijitalin içine sığdırmaya çalışmamızın bir hata olduğunu, zaten oraya sığamayacağını fark ettim.
Şimdiki hedefim haftada bir gün düzenli olarak dijital detoks yapmak.
Fark ettim ki herkese, her şeye zaman ayıralım derken en yakınlarımızı, kendimizi, ruhumuzu, bedenimizi ihmal etmişiz. İyi olanı her daim koşmak, bir yerlere yetişmek, acele içinde olmak zannetmişiz. Bir süreliğine yavaşladım, kendime döndüm ve o tarifsiz hissi tattım.
Dijital detoksu herkese öneriyorum. Denediğinizde göreceksiniz ki hayat, fark etmeden esiri olduğumuz telefon ekranlarından çok daha güzel. Biz hayatı dijitale sığdırmaya çalışırken ilk önce ruhumuzu, duygularımızı geride bırakmışız. Oysa ruhu ve duyguları olmayan bir canlıya insan denilebilir mi?
Hayatta yaşadığını hissetmek, emek vermek güzel hislerdir. Yalnızca ekranlar karşısında izleyici olmak değil; hissederek, yaşayarak hayatın içinde olmak güzeldir.