Köken

Eski Türkçe ''nefes almak, dinlenmek, susmak'' anlamındaki tın- fiilinden türemiştir. Fiile getirilen +(In)ç ekiyle türetilmiştir. Sözcük zamanla ses değişimine uğrayarak dinç biçimini almıştır. Orta Türkçede tinç hem “huzurlu, dingin” anlamlarına gelir.

Kullanım Alanları

• Günlük Konuşma: Zinde bir durumu ve yaşlılıkla beraber dahi gücünü kaybetmemiş insanlar için yaygın olarak kullanılır:
• Tıp: İyileşme veya iyi fiziksel durum bildirmek için kullanılır.