Köken

Farsçadan Türkçeye geçen fağfur (فَغْفُور), eski Farsçada “tanrının oğlu” anlamına gelen bağ-puhr bileşiğinin dönüşmüş biçimidir. Bu ünvan, Çin imparatorları için kullanılırdı. Kelimenin derin kökenleri, Sanskritçe bhágaputra (भगपुत्र) yani “tanrı oğlu” ifadesine dayanır. Türkçeye hem siyasi-hanedan unvanı olarak hem de Çin işi porselenleri tanımlamak amacıyla yerleşmiştir.

Kullanım Alanları

Tarihî Metinler: Osmanlı ve klasik İslam kaynaklarında Çin hükümdarları için “fağfur” ünvanı yaygındır.

Edebî ve Şiirsel Üslup: İnceliği ve zarafeti vurgulamak amacıyla porselen eşyalar için mecazi anlamda da kullanılmıştır.

Sanat Tarihi: Porselenin Çin menşeine yapılan göndermelerde karşılık bulur (örneğin “fağfur işi”).