250’de (864) doğdu. Babası ve ilk dönemlerde kendisi İbnü’l-Kirmânî diye tanınmıştır. Tahsil için Nîşâbur dışına hiç çıkmadığı belirtilmiş olup Yahyâ b. Muhammed ez-Zühlî, Ebû Ali el-Kabbânî ve Muhammed b. Nasr el-Mervezî gibi hocalardan istifade etti. Başta Hâkim en-Nîsâbûrî olmak üzere Ebû Abdullah İbn Mende ve daha pek çok kişi kendisinden hadis rivayetinde bulundu.
Hadis ilimlerinde, özellikle de ilel ve ricâl konularında iyi yetişmiş bir âlim olan İbnü’l-Ahrem’in dönemin ilim adamlarıyla zaman zaman ilmî tartışmalara katıldığı belirtilmekte ve Arapça’yı iyi kullandığı söylenmektedir. Hadis alanındaki başarısı sebebiyle İbnü’l-Ahrem’i akranlarına tercih eden İbn Huzeyme, tartışmalı meselelerde onun görüşlerini benimsemiştir (Zehebî, Teẕkiretü’l-ḥuffâẓ, III, 865). İbnü’l-Ahrem 14 Cemâziyelâhir 344’te (5 Ekim 955) vefat etti.
Onun kaynaklarda zikredilen ve genellikle Ṣaḥîḥayn üzerine yapılmış müstahrec türü çalışmalar olduğu anlaşılan eserleri şunlardır: el-Müstaḫrec ʿale’ṣ-Ṣaḥîḥayn, el-Müsnedü’l-kebîr, Ebü’l-Abbas Muhammed b. İshak es-Serrâc’ın isteği üzerine hazırladığı el-Müstaḫrec ʿalâ Ṣaḥîḥi Müslim, el-Muḫtaṣarü’ṣ-ṣaḥîḥ el-müttefeḳu ʿaleyh, el-ʿAvâlî, Kitâbü’r-Risâle (Hediyyetü’l-ʿârifîn, II, 41).