Köken

“Isı” kelimesi, Eski Türkçedeki “isig” (sıcak) sözcüğünden türemiştir. Bu sözcük, fiil kökü olarak “isi-” (ısıtmak) fiilinden türetilmiş olup, üzerine -g sıfat fiil eki getirilerek oluşturulmuştur. Zamanla “isig” biçiminden bugünkü hâli olan “ısı” şekline dönüşmüştür. Sözcüğün kökü, sıcaklıkla ilişkili fiziksel bir durumu ifade etmekte olup, eski Türkçe metinlerde hem hava sıcaklığını hem de ateşin verdiği ısıyı karşılamak için kullanılmıştır. Günümüz Türkçesinde ise terimleşerek fiziksel bir enerji türünü ifade eden teknik bir anlam kazanmıştır.

Kullanım Alanları

Bilimsel ve teknik bağlamda (fiziksel enerji anlamıyla): Enerjinin bir formu olarak, maddenin sıcaklığını artıran ve hal değişimlerine yol açan fiziksel büyüklük olarak kullanılır.

Gündelik dilde sıcaklık anlamında (yakın anlamlı kullanım): Sıklıkla “sıcaklık” ile eş anlamlıymış gibi kullanılır.

Halk ağzında sıfat olarak kullanımı (sıcak anlamında, yanlış ama yerleşik kullanım): Bazı ağızlarda “ısı çay”, “ısı hava” gibi ifadelerde “sıcak” yerine sıfat olarak kullanılır.

Sağlık ve tıp söyleminde (vücut ısısı): Bedenin iç sıcaklığını ifade eden teknik ya da gündelik ifadelerde yer alır.

Metaforik/mecaz anlamda (heyecan, gerilim vb. durumlar için): Bazı bağlamlarda “gerilimin artması” gibi anlamlar taşır.r.