Köken

Arapça kökenli bir kelimedir. Arapça “kemāl” (كمال) kelimesinin çoğul hâli olup çoğul eki “-āt” ile türetilmiştir. Kemal kelimesi, "mükemmellik, eksiksizlik ve olgunluk" anlamına gelmektedir. Osmanlı Türkçesinde özellikle tasavvuf, ahlâk ve ilim çevrelerinde yaygın biçimde kullanılmıştır. Kelime, aynı zamanda klasik şiirde "kâmil insan" kavramını yüceltmek için sıkça başvurulan terimlerden biridir.

Kullanım Alanları

Tasavvuf ve Dini Metinler: Bir kişinin manevi olarak eriştiği olgunluk, ahlâkî yücelik ve ruhsal kemale ulaşmışlık hâlini tanımlamak için.

Ahlak Felsefesi: İnsan karakterinde gelişmiş, yüce erdemleri tanımlamada.

Edebiyat ve Klasik Metinler: Kahramanların içsel gelişimi ya da yüce vasıflarla donanmışlığı anlatılırken.

Dinî Eğitim ve Hitabet: Peygamberlerin, evliyaların veya örnek şahsiyetlerin yüksek niteliklerini anlatırken.

Günlük Dil (Resmî veya ağır üslupla): Bir kişinin davranışlarındaki olgunluğu övmek için sanatkârane biçimde.