Köken

Mağrur kelimesi, Arapça ġarra (غرّ) “aldattı” fiilinden türetilen maġrūr (مغرور) “aldatılmış, kanmış” sıfatından Türkçeye geçmiştir. Arapçada maf‘ūl (edilgen) kalıbında olan bu sözcük, aslen “aldatılmış” anlamına gelse de zamanla mecaz anlam kazanarak “kendini beğenmiş, kibirli” şeklinde kullanılmış ve Türkçeye de bu mecaz anlamıyla yerleşmiştir.

Kullanım Alanları

Günlük Dil: Mağrur, sıklıkla “kendini beğenmiş, kibirli, gururlu” anlamlarında sıfat olarak kullanılır. Duygusal ya da kişiliksel bir özelliği tanımlamak için tercih edilir.

Edebiyat: Klasik şiirden modern romana kadar, mağrur sözcüğü bireyin gururu, kibri veya onurlu duruşunu tanımlamak amacıyla kullanılmıştır. Betimleyici sıfat olarak sıkça tercih edilmiştir.

Tarihî Edebî Metinlerde: Özellikle divan edebiyatında ve Osmanlı nesrinde mecazlı ve mecazsız biçimde kullanılır. Dini ilme güvenerek büyüklük taslayan ya da toplumsal konumuna güvenerek böbürlenen kişiler için nitelik bildirir.