Köken

“Şek” kelimesi, Türkçeye Arapça šakk (شكّ) kökünden geçmiştir. Bu sözcük, Arapça šakka (شكّ) fiilinden türetilmiş olup “şüpheye düşmek, kararsız kalmak” anlamındadır. Etimolojik olarak, şakka fiili hem somut olarak “çivi çakmak, batırmak” hem de mecaz olarak “şüpheyle delip geçmek” gibi anlam katmanları taşır. Türkçede anlam genişlemesi göstererek zihinsel kararsızlık, güven eksikliği ve inançsal bocalama bağlamlarında yer edinmiştir.

Kullanım Alanları

• Felsefe ve Epistemoloji: Bilginin doğruluğu üzerine yürütülen şüpheci yaklaşımlar bağlamında “şek” temel bir kavramdır.
• İslam Hukuku ve Kelam: İnanç konularında tereddüt ve şek, iman ile küfür arasında bir sınır olarak değerlendirilmiştir.
• Hukuk: Beyanların ya da tanıklıkların doğruluğu konusunda oluşan şüpheli durumlar şek terimiyle tanımlanabilir.
• Günlük Dil: İnsanlar arası ilişkilerde güven zedelendiğinde “şek düştü” ifadesiyle dile getirilir.

Örnek Cümleler

• Şek içinde kalmış bir akıl, hakikate ulaşmakta zorlanır.
• Müminin kalbinde şek olmaz, o kesin bilgiyle teslim olur.
• Hakim kararını verirken içinde en ufak bir şek kalmamıştı.