Köken

Şivekâr kelimesi, Farsça şīve (شیوه) “tarz, üslup, eda, işve” sözcüğünden türemiş olup, bu köke eklenen -kâr (yapan, eden) ekiyle “tarz sahibi, nazlı, edalı” anlamını kazanmıştır. Osmanlıca kullanımında hem davranış hem de konuşma biçimini nitelemek için kullanılmıştır.

Kullanım Alanları

• Tarihi ve edebi metinlerde: “Nazlı, edalı, üsluplu kadın” anlamında.
• Dilbilim bağlamında: “Şiveye dair, ağız özelliği taşıyan” anlamında.
• Modern kullanımda: Eskimiş ve edebi bir sözcük olup, daha çok şiir, klasik metinler ya da konuşma tarzını yansıtan edebi tanımlarda kullanılı.