Köken

Arapça kökenli bir kelimedir. Arapça “ferc” (فَرْج) kökünden türeyen “teferruc” (تفرّج) kelimesinden Türkçeye geçmiştir. Arapçada “ferc” kelimesi, “açmak, genişletmek, ferahlatmak, darlığı gidermek” anlamlarını taşır. Bu kökten türeyen teferruc, "ferahlama, iç açılması, gezip görme, seyrederek rahatlama" gibi anlamlar kazanmıştır. Türkçeye Osmanlı Türkçesi aracılığıyla geçmiş ve hem “teferrüç” hem de “teferrüc” biçimlerinde kullanılmıştır. Her iki form da sözlüklerde ve klasik metinlerde yer almaktadır. Günümüzde ise anlamı daralmış, daha çok tarihsel ve edebî metinlerde rastlanmaktadır.

Kullanım Alanları

Klasik ve Edebî Dil: Eski metinlerde ve Osmanlıca yazılarda sıkça geçen, ferahlama ve gezinti anlamında kullanılan bir kelimedir.

Günlük Dil (Sanatkârane/Şiirsel Üslup): Özellikle edebî yazılarda doğayla iç içe olmanın getirdiği iç huzuru anlatmak için kullanılır.

Tarihî Anlatım ve Anı Yazımı: Saray, konak yaşamı ya da geçmiş zaman gezintilerinin tasvirinde geçer.

Mistik ve Felsefî Metinler: Ruhun arınması, iç huzura ulaşması bağlamında.

Duygusal/Sanatsal İfade: Şehirden uzaklaşıp doğada dolaşmanın verdiği psikolojik rahatlamayı anlatırken kullanılır.