Bugün evimizdeki dolapları toparlarken kendime şu soruyu sordum: “Gerçekten sade bir yaşam mümkün mü?” Çünkü birçok eşyamızı hiç kullanmadığımızı ve bunun büyük bir israf olduğunu fark ettim. Bu durum beni derinden etkiledi. Bir yanda, bu eşyalara ihtiyaç duyan binlerce insan varken; diğer yanda, bizim kullanmadan bir kenara bıraktığımız sayısız eşya… Bu çelişki beni uzun süre düşündürdü.
Minimalizm, son yıllarda sıkça duyduğumuz ve giderek popülerleşen bir kavram. Kısaca “fazlalıklardan arınma” ya da “sade yaşam” olarak açıklayabiliriz. Burada kastedilen, ev eşyalarından kıyafetlere, kozmetik ürünlerden teknolojik aletlere kadar hayatımızı idame ettirmek için gereken miktar ve işlevde eşyaya sahip olmaktır. Yani hayatı gereksiz yüklerden arındırmak, sadeleştirmek.
İlginçtir ki minimalizm kavramı en çok da 21. yüzyılda -insanlığın belki de tarih boyunca en fazla tüketimde bulunduğu bu dönemde- önem kazanmaya başladı. Bir yanda, insanları sürekli tüketime ve alışverişe yönlendiren, bunu adeta bir “var olma biçimi” haline getiren kapitalizm… Diğer yanda ise tüketmekten çok üretmeyi, fazlalıklardan kurtulmayı ve yaşamı sadeleştirmeyi öğütleyen minimalizm…
Belki de asıl soru şu: Tüketim kültürünün tam ortasında, bu kadar uyaranın ve reklamın içinde, deyim yerindeyse tüketimin kutsallaştırıldığı bir çağda gerçekten sade bir yaşam mümkün mü?
Bu sorunun cevabı elbette kişiden kişiye değişebilir. Ancak unutmamak gerekir ki 21. yüzyılda bize dayatılanın aksine; sürekli tüketmeyerek, fazlalıklarımızdan arınarak da bir yaşam sürdürebiliriz. Bu elbette meşakkatli bir yolculuk olacaktır; fakat imkânsız değildir.