Kahire’de doğdu. Ezher’de tahsil gördükten sonra 1894’te Dârü’l-ulûm Medresesi’ne girdi. 1897’de buradan mezun oldu ve 1906’ya kadar Nâsıriyye, Re’sü’t-tîn ve Seniyye medreselerinde Arapça müderrisliği yaptı. 1906’da Medresetü’l-hukuk’ta müderris yardımcılığına getirildi. 1907’de Medresetü’l-kazâi’ş-şer‘î kurulunca oraya müderris tayin edildi. 1924 yılında bu medresenin kapanması üzerine tekrar Medresetü’l-hukuk’a döndü. 1930’da Kahire Üniversitesi Hukuk Fakültesi İslâm Hukuku Kürsüsü profesörlüğüne getirildi. 1933’te bu fakültenin dekanı oldu. 1934 yılında emekli olduktan sonra da fakültede doktora dersleri vermeye devam etti.
1942 yılında Mecmau’l-lugati’l-Arabiyye’ye üye seçilen Ahmed İbrâhim Bey, Mecmau’l-mûsîka’l-Arabiyye ve Lecnetü’l-ahvâli’ş-şahsiyye’deki üyelikleri yanında Cem‘iyyetü’ş-şübbâni’l-müslimîn’de de yönetici olarak çalıştı. Özellikle hukuk fakültesindeki hocalığı sırasında İslâm hukuku ve mukayeseli hukuk sahasında değerli araştırmalar yaptı. Yetiştirdiği talebeler arasında Muhammed Ebû Zehre, Abdülvehhâb Hallâf ve Ali el-Hafîf gibi tanınmış Mısırlı âlimler de bulunmaktadır. Kahire’de Mecelletü’l-ḳānûn ve’l-iḳtiṣâd’da çıkan birçok araştırması yanında yayımlanmış belli başlı eserleri şunlardır:
Mülaḫḫaṣu Mürşidi’l-ḥayrân (1907); Aḥkâmü’l-aḥvâli’ş-şaḫṣiyye fi’ş-şerîʿati’l-İslâmiyye (1925, I-II); el-Aḥkâmü’ş-şerʿiyye li’l-aḥvâli’ş-şaḫṣiyye (1930); Ṭuruḳu’l-każâ fi’ş-şerîʿati’l-İslâmiyye (1930); Niẓâmü’n-nafaḳāt (1930); Aḥkâmü’l-muʿâmelâti’ş-şerʿiyye (1937); el-Vaḳf ve’l-mevârîs̱ (1937); Aḥkâmü’l-merʾe fi’ş-şerîʿati’l-İslâmiyye (1937); et-Terike ve’l-ḥuḳūḳu’l-müteʿalliḳātü bihâ (1938); el-Hibe ve’l-vaṣiyye ve taṣarrufâtü’l-marîż (1939); Ṭuruḳu’l-is̱bâti’ş-şerʿiyye (1939-1940); Aḥkâmü’t-taṣarruf ʿani’l-ġayr bi-ṭarîḳı’n-niyâbe (1940-1941); el-Mevârîs̱ ʿilmen ve ʿamelen (1941-1942); el-Vaṣiyye (1942-1943); el-Vaḳf (1943-1944); el-İltizâmât fi’ş-şerîʿati’l-İslâmiyye (1944-1945). Son altı eser mukayeseli tarzda kaleme alınmıştır.