Köken

Atıf kelimesi, Arapça ˁṭf kökünden gelen ˁaṭf (عطف) “eğme, yöneltme, bağlama” anlamındaki sözcükten Türkçeye geçmiştir. Bu sözcük, Arapçada ˁaṭafa (عطف) “çevirdi, yöneltti, bağladı” fiilinin faˁl veznindeki mastarıdır. Etimolojik olarak “bir şeyi başka bir şeye yöneltme” fikrini içerir.

Kullanım Alanları

Geleneksel ve klasik metinlerde: “Bakışı veya ilgiyi bir yöne çevirme” anlamında kullanılır. Eski edebî metinlerde “atf-ı nazar” (ilgiyi yöneltme) gibi ifadelerde geçer.

Gramer ve dil bilgisi terimi olarak: İki sözcüğü veya cümleyi bağlama işleviyle ilgili kullanılır. “Vav-ı atıfe” (bağlaç olan “vav” harfi) ifadesi bu kapsamdadır.

Bilimsel ve akademik dilde: Daha önce yapılmış bir çalışmaya gönderme anlamında sık kullanılır. “Bu çalışmada X’e atıf yapılmıştır” gibi ifadelerde geçer.

Hukuk ve resmî yazı dili: Başka kanun veya maddeye gönderme anlamıyla kullanılır.

Modern yazın ve gazetecilikte: Bir kaynağa, söz konusu edilen kişiye ya da metne dolaylı ya da doğrudan gönderme yapılırken kullanılır.