Erzurum’un simgelerinden biri olan Çifte Minareli Medrese, sadece taşlarla örülmüş bir tarih değil, aynı zamanda içine işlenmiş derin bir hikayenin taşıyıcısıdır. Göğe doğru yükselen iki görkemli minare, yalnız mimari bir eserin parçası değildir. Bir hüzün ve rekabet, bir gurur ve pişmanlık hikayesi anlatır.
Çifte Minareli Medrese (Erzurum Valiliği)
Rivayete göre medresenin yapımında bir usta ile çırağı birlikte çalışır. Usta sağ minareyi, çırak ise sol minareyi inşa eder. Günler geçtikçe çırak tarafından yapılan minare halkın daha çok ilgisini çeker, detayları işlemeleri ve zarif duruşuyla dikkatleri üzerine toplar. Ustanın yaptığı minare daha sade, daha az gösterişlidir.
Zamanla boynuz kulağı geçmiş, usta geri planda kalmıştır. Halk çırağın yaptığı minareye hayranlıkla bakar olmuş, bu ilgi çırakta bir gurur, ustada ise derin bir kırgınlık oluşturmuştur.
Çifte Minareli Medrese (Erzurum Valiliği)
Çok sıcak bir yaz günü, çırak karşı minarede çalışan ustasına seslenir ve su ister. Bu söz, belki basit bir istek gibi görünse de, ustanın gururunu paramparça eder. Çırak, artık ustasından su ister hale gelmiştir. Bu durum, ustanın içindeki öfkeyi tetikler. Söylediği son söz, yüzyıllarca dillerden düşmez:
"Usta idim oldum şegirt (çırak), al destiyi suya seğirt."
Ve ardından kendini minareden aşağıya bırakır. Ustasının ardından çaresizce bakan çırak, yaptığı hatayı fark edip pişman olur ama artık çok geçtir. O da, diğer minareden kendini atar. Bunu gören işçiler olaya çok üzülürler ve işi yarım bırakarak giderler.
Çifte Minareli Medrese (Erzurum Valiliği)
Bugün Erzurum’a yolu düşen herkes, minarelerden birinin sadeliğini, diğerinin ise gösterişli yapısını dikkatli bir bakışla hemen fark edebilir. Ve bu farklar, bir efsanenin mimariyle ete kemiğe bürünmüş halini yansıtır.
Bu hikaye sadece bir efsane değil aynı zamanda meslek ahlakı, gurur, tevazu ve ustalık yolunda sabrın önemi üzerine güçlü bir ders içerir. Ne kadar başarılı olunursa olunsun, rehberlik eden elleri unutmamak gerektiğini hatırlatır...
Erzurum’un rüzgarı bugün hala o minarelerin arasında dolaşırken kulağımıza fısıldar gibi der ki:
“Boynuz kulağı geçse de, kulak olmasa boynuzun yönü olmazdı.”