Bu hayatta herkes size İslam’da olan günahlardan ve sevaplardan bahseder ancak ben bugün size İslam’ın hissiyatından bahsedeceğim.
Ben hep İslam’ın mantıklı yönleri üzerinde durdum, namazın ve ibadetlerin hepsinin bizlerin birer borcu olduğunu düşünüyordum ve bunu ödemek zorunda olduğumuzu söylüyordum. Ve hep ibadetlerimi bunun için yapıyordum, bana her şeyin en güzelini nasip eden Rabbime bir borcum olduğunu düşündüğüm için yapıyordum.
Daha sonrasında benim için namazlar ve ibadetler zorlaşmaya başladı çünkü ben onları birer borç ve zorunluluk olarak görüyordum. Çünkü beş vakit aynı şeyi yapıp seccadenin başından kalkıyordum. Bir gün kendime dedim ki bu dünyada 8 milyar insan var ve hepsinin parmak izleri birbirlerinden farklı. Hepsinin düşünceleri, her şeyi farklı aslında. Peki neden hep aynı ibadetleri yapıp aynı duaları edelim ki? Bunu dediğim zaman benim için bir çok şey değişmeye başladı. Çünkü ben artık dualarımı belli bir şekilde değil, sohbet muhabbet hâlinde yapmaya başladım, işte o zaman gerçekten hayatımdan zevk almaya başladım. Bu benim için o kadar güzel bir nasipti ki...
Çünkü ben artık ibadetlerimi bir zorunluluk veya bir borç gözüyde değil gerçekten mutlu olduğum için yapıyordum. Her vakit ezan okunuşunda beni davet ediyor ve seccadenin başında Rabbim ile muhabbet ediyordum. Şimdi bana diyecekler ki muhabbet dediğin karşılıklı olur. O sana cevap veriyor mu, sen O’nu duyuyor musun? Hayır ama ben içimi açıp mutluluğumdan veya üzüntümden tüm ruh hâllerimden bahsettiğim an içime öyle bir his geliyor ki tarifsiz bir duygu benim için. Bu tarif edilemez ancak yaşamak lazım. İşte o yüzden sizlere tavsiyem ibadetlerinizi bir zorunluluk ya da borç olarak değil gerçekten sevdiğiniz, inandığınız ve huzur bulduğunuz için yapın. İşte o zaman ne demek istediğimi çok iyi anlayacaksınız.
Şimdi size Allah ibadet nasip etsin diye dua etmeyeceğim, size çok daha güzel bir dua edeceğim: Allah sizlere hissetmeyi ve o tarifsiz duyguyu yaşamayı nasip etsin. Amin.
Vesselam…