Mutsuzluğun genel bir tanımı var mı bilmiyorum. Ama benim için mutsuzluğun varlığı; sevdiğim insanların canının yanması, değer verdiğim kişilerin ölümü, ülke gündemindeki üzücü olaylar, hayvanların kötü muamelelere maruz kalması ve bunun gibi sayabileceğim bir sürü şey. Fark ettim ki bunların hepsi ben dışında gelişen durumların yarattığı mutsuzluk. Peki bireysel olarak beni ne mutsuz eder?
Buna pek de bir cevabım yok sanırım. Çünkü nasıl mutluluğun varlığını kabul edip sarıp sarmalıyorsak mutsuzluğun da varlığını kabul etmemiz gerekiyor. İnsanoğlu var olduğu sürece ölümler, üzücü olaylar hep olacak. Peki bu durumlar karşısında bizim nasıl olmamız bize iyi gelecek?
Bu sorunun benim için tek cevabı duygu her ne olursa olsun ondan kaçmayarak, o duyguyu kabul ederek ve onun getirdikleriyle hayata devam ederek. Mutsuzluk yaratan bir durum mu var. Hayatın en olağan şeyi, kendini sorgulayarak şu an bu yaşanan şey beni neden bu kadar etkiledi veyahut bu durumu sessiz bir taraftan karşılayarak duygunun getirdiği hissi yaşayarak o anda o hisle kalabilmektir.
İnsanlar kendilerine türlü türlü mutsuzluklar çıkarıyor. Bunlardan ilki beklentiler; insanlardan, ilişkilerden ve hayattan bir sürü gerçekçi olmayan beklentiler. İnsanın her şeyle ilgili bir fikri ve olması gerektiğini düşündüğü şeyler var. Mesela bir ilişkiye başlayacaksın. Benim kriterim bunlar, şöyle olsun böyle olsun sanki sipariş verir gibi ideal bir eş adayına dair beklentiler. Fakat insanlar karşısındakinin bir insan olduğunu ve onu bu şekilde beklentileriyle kendinden uzaklaştırdığının farkında değil. Bu bana çok bencilce geliyor. Kafanda bir şeyi ideal bir kalıba koyuyorsun karşı taraf da bu kalıplardan birinde bile beklentini karşılayamazsa hayal kırıklığına uğruyorsun peki sen bir başkasının idealleştirdiği kişiliğe uyuyor musun?
Bir diğer mutsuzluk yaratan durum; bir şeylere takılıp kalmak, ilerleyememek. Çevresindeki insanların tepkilerine göre kendi ruh halini belirleyen, o niye böyle dedi, acaba beni yanlış mı anladı gibi sürekli bir şeylere takılmak. Bence bunun en büyük sebebi kendini hayatının merkezinden uzaklaştırıp, kendi öz değerini bir kenara atıp diğerlerini merkeze koyarak onların en ufak dalgalanmalarında kendisinin de savrulması çok dağılması bu sebeptendir diye düşünüyorum. İnsanların çıkardığı mutsuzluklardan daha bir çoğunu sayabilirim ama bence mutluluktan konuşalım. Mutlu olmak o kadar basit ki. Yani yağmurun yağmasından tutun, bir çocuğun gülümsemesine kadar basit diyebileceğimiz anlar bile mutlu olmaya yetiyor. Bu hayatta gerçekten birbiri ile samimi ilişkiler kuran hiçbir çıkar gözetmeden birbirinin yanında durmaya gönüllü insanlar var mı bilmiyorum. Bildiğim tek şey kendi değerimizi kendimiz belirleyeceğiz. İnsanların göstermediği şefkati kendimize göstereceğiz. Kendimize mutsuzluklar çıkarmak yerine, mutlulukların peşinden koşarak onlara sahip olmaya çalışacağız.
Mutsuzluk Normaldir - Delirmek Normaldir - Dr. Alper Hasanoğlu - B15 (Flu TV)