Sıcak ,her şeyin öncesiydi. Ne bir ses ne bir şekil vardı; yalnızca kavurucu, boğucu, ağır bir hiçlik. Ama bu hiçlik bile ebedi kalamazdı. Derinlerin derininde, Nun’un sularında bir titreşim başladı. Su, sessizliği deldi. Kendi içine kıvrılmış zaman bir anda doğruldu ve Ra’nın ilk nefesiyle Evren gözlerini araladı.
Ra, gökyüzüne yükselen ilk ışıktı. Işık, karanlığı böldü. Dalgalar içinden bir nilüfer çiçeği açıldı ve içinden doğan güneş tanrısı, evrenin hakimi olarak göğü giydi üzerine. Ardından, yalnızlıktan biçim verdi nefesine: Shu’yu ve Tefnut’u yarattı. Hava ve nem, artık onunla birlikteydi. Onlar birleştiğinde, toprak Geb ve gökyüzü Nut doğdu. Fakat aşkları göğe başkaldırdı ve Ra, düzen için onları birbirinden ayırdı.Gökyüzü yükseldi, toprak aşağıda kaldı. Aralarındaki özlem, yıldızlarla doldu.
Mısır’ın tanrıları böyle çoğaldı, her biri bir doğa yasasının sesi oldu. İsis, yalnızca bir tanrıça değil; koruyan bir ana, şifa dağıtan bir bilgeydi. Kutsal sözleriyle ölülere hayat, dirilere umut fısıldadı. Kadınlara doğumu, krallara bilgeliği öğretti. Osiris, ölümün içinden yaşamı yeşertti. Toprağın ritmini bilen, ölümün ötesinde bile düzen kuran bir hükümdardı. Nil'in her taşmasında onun kalbi atar, ekinlerin yeşermesinde onun sesi duyulurdu.
Ölüm onunla bir son değil, dönüşüme açılan kutsal bir kapıydı. Seth’in öfkesi sadece yıkım değildi; o, çölün yakıcılığı, sınırların acımasız dengeleyicisiydi. Kaosun içindeki düzenin beklenmeyen yüzüydü. Her çığlığıyla, evrenin zayıf noktalarını ortaya sererken, direncin ne olduğunu da öğretti.
Ve Horus… Göklerin şahini, adaletin ve intikamın ışığı. Mısır tahtını düzenin sembolüne dönüştürdü. Gözleri gökyüzünde, kalbi halkının yanındaydı; her firavunun alnında onun izleri taşındı. Ve insan, bu tanrıların gölgesinde doğdu.
Kimi zaman dualarla yönünü buldu, kimi zaman sessizlikle kaderine boyun eğdi. Yaşamı anlamaya çalışırken doğayı gözlemledi; her doğumda İsis’i, her hasatta Osiris’i, her fırtınada Seth’i, her hükümdarda Horus’u görmeyi öğrendi. Ölümden korkmadı, çünkü Osiris’in krallığında ölüler bile adaletle yargılanırdı.
Her şey yazgının döngüsünde ilerliyordu. Çünkü Mısır’da yaşam da ölüm gibi kutsaldı.
Bir mumya yalnızca ölünün bedeni değil, ruhun sonsuzluğa taşıdığı bir gemiydi. Kalpler terazide tartılırken, tüy kadar hafif olanlar sonsuz barışa erişirdi. Ağır gelenlerse unutulurdu. Ve unutulmak, ölümden bile daha korkunçtu.
Piramitler bu yüzden yükseldi göğe doğru; yalnızca firavunların değil, insanlığın ölüme karşı yükselttiği dualardı onlar. Her taş, bir dua; her odacık, bir sır. Çünkü Mısır’ın hikayesi yalnızca altın ve anıtlarla yazılmadı; korkuyla, umutla, inançla dokundu kuma.
Ve hâlâ bir yerlerde, Nil’in kıyısında rüzgâr eski duaları fısıldıyor. Güneş batarken kızıl bir iz bırakıyorsa eğer gökyüzünde, bilin ki Ra bir kez daha yeraltı dünyasına doğru yolculuğa çıkmıştır. Çünkü Mısır’da hiçbir gece sıradan değildir; her karanlık, bin yıllık bir törenin yankısıdır.