Köken

“Otizm” sözcüğü, Fransızca autisme (içine dönüklük, moronluk) teriminden Türkçeye geçmiştir. Bu terim, Almanca Autismus kelimesinden alınmıştır. Daha derin kökeni, Eski Yunanca autistikós (αυτιστικός) sözcüğüne dayanır; bu sözcük “kendici, bencil” anlamına gelmektedir. Yunanca autós (αυτός) “kendi, ben” anlamlıdır ve -istik eki ile türetilmiştir.

Otistik biçimi 1980’lerde İngilizceden Türkçeye girmiştir. Ayrıca Fransızca autique terimi, “otizme müptela olan” anlamında kullanılır.

Türkçede otizm terimi ilk olarak 1942 yılında Türk Dil Kurumunun “Felsefe ve Gramer Terimleri” adlı eserinde görülmüştür. Eski dilde “içekapanış” olarak da karşılanmıştır.

Kullanım Alanları

• Ruh Bilimi ve Psikiyatri: Ruh bilimi ve psikiyatri literatüründe gelişimsel bozuklukları tanımlamak için kullanılır. Klinik tanı, değerlendirme ve araştırma alanlarında yer alan bir terim olarak yer alır.
• Eğitim: Özel eğitim ve destek programlarında, otizmli bireylere yönelik eğitim yöntemleri ve müdahaleler kapsamında kullanılan bir terimdir. Eğitimciler ve uzmanlar tarafından bireysel öğrenme planlarının hazırlanmasında kullanılan temel bir kavramdır.
• Terapi ve Rehabilitasyon: Psikolojik destek, davranış terapisi, oyun terapisi ve diğer müdahale yöntemlerinde otizm sözcüğü, hedeflenen gelişim alanlarını belirlemek ve uygulamaları planlamak için kullanılır.
• Sosyoloji ve Toplumsal Politika: Sosyolojik söylemlerde otizm, engellilik, toplumsal katılım ve ayrımcılık gibi kavramları ifade etmek için kullanılır. Toplumsal farkındalık çalışmaları ve sosyal hizmet politikalarında yer alan bir terimdir.
• Araştırma ve Akademik Çalışmalar: Nörogelişimsel bozukluklar üzerine yapılan bilimsel çalışmalarda, otizm tanımı ve belirtileri üzerine araştırmalar için temel bir terim olarak kullanılır.