Köken

Saba kelimesi, Türkçeye Arapça ṣabāʾ (صباء) sözcüğünden geçmiş olup, özellikle “doğudan esen hafif rüzgâr” ya da “gün doğumundan esen esinti” anlamında kullanılır. Bu sözcük, “gençlik, tazelik, oğlanlık” anlamları taşıyan ṣabā (صبا) fiilinden türetilmiştir ve faˁāl vezninde bir isimdir. Etimolojik olarak, sabahın erken saatlerinde esen taze ve hafif rüzgâr ile gençliğin tazeliği arasında sembolik bir bağ kurulmuştur. Dolayısıyla saba, hem fiziksel bir doğa olayı hem de edebî ve duygusal çağrışımları olan bir kavramdır.

Kullanım Alanları

• Edebiyat: Hasret, umut ve haber taşıyan rüzgâr mecazı olarak (“saba rüzgârı haber getirir”).
• Tasavvuf: İlahi aşkın esintisi ya da ruhsal uyanışın simgesi.
• Klasik Türk Musikisi: “Saba” makamı adlandırmasında, duygusal ifade aracı olarak.
• Şiir Dili: Seher vakti, gençlik ve doğayla ilişkilendirilmiş metaforik anlamlarda.