Hayat, insanı aceleyle imtihan ederken hakikat, hep zamanın derinliğinde saklı durur. Her şeyin bir anda olup bitmesini isteyen gönül, çoğu zaman sabrın dilini anlamakta zorlanır. Oysa görünmeyen ellerle işlenen kader, hep en doğru anı bekler. Ve biz, bu ince bekleyişin ortasında olgunlaşırız.

Bazen yollar uzar, bazen dualar cevapsız gibi kalır. Kimi zaman bir kapı kapanır, ardı karanlık olur. O an insanın kalbi daralır ama işte tam orada, sabır devreye girer. Sessiz, gösterişsiz ve yavaş. Fakat bir o kadar derin ve dönüştürücüdür.

Sabır: Varlığın Derinliklerine Yolculuk

Sabır, sadece beklemek değildir. Sabır, aceleyle kapısını çaldığımız hayatın bizi içeri alması için gösterdiğimiz zarif ısrardır. Kimi zaman gecikme sandıklarımız, aslında hazırlıktır. Bize ait olmayan bir zamanda ısrarla olanı istemek, rüzgâra karşı yürümeye benzer. Oysa sabır, o rüzgârı arkana almayı öğrenmektir. Sabretmek, içe doğru yürümektir. Zamanın seni eğip büktüğü yerde, kendi köklerini fark etmektir. Ve insan, bu yolculukta en çok kendine yaklaşır.

Tevafuk: Kaderin İnce Dokunuşu

Tevafuk; zannettiğimiz tesadüflerin ardındaki hikmettir. Göz göze geldiğimiz bir cümle, tam ihtiyacımız olan anda çalan bir kapı, yolların beklenmedik bir anda kesişmesi... Hepsi bir bütünün parçalarıdır.

Sabreden bir kalbin karşılaştığı şeyler asla “rastgele” değildir. Onlar, vakti gelen lütuflardır. Sessizce dokunur hayatımıza, iz bırakır ve geçer. Biz ise sonradan fark ederiz: “İyi ki o zaman olmamış... Çünkü şimdi tam yeriymiş.”

Vakit: Görünmeyen Bir Hikmet Çizgisi

Zaman, her şeyi yerli yerine koyan görünmez bir mimardır. Biz bazen çok isteriz, çok bekleriz ama vakit gelmemiştir. Nasibin kaderdeki karşılığı vakitle mühürlenmiştir. Ve ne yaparsak yapalım, nasip vakti gelmeden düşmez avuçlarımıza. Bu nedenle sabır, sadece beklemek değil; beklerken teslim olmaktır. Bazen bir ömrün anlamı, yalnızca bir âna sığar. Ve o ânın kıymeti, sabrın süresiyle ölçülür. İşte orada başlar asıl idrak: Olacak olan zaten oluyormuş. Senin tek görevin, teslim olmakmış.

Ve bir gün, tam da kalbin sustuğu, kaderin konuştuğu anda, sabır meyvesini verir, tevafuk perdesini aralar… İnsan derin bir sükûtla anlar ki nasip vakte esir, gönül ise sabra misafirdir.