Köken

Ablacı kelimesi, Türkçedeki abla sözcüğüne getirilen -cı ekiyle türetilmiş olup “ablasını çok seven, abla gibi davranan ya da sevici” anlamında kullanılır. Abla kelimesinin kökeni, Eski Türkçedeki apa biçimine dayanır. Apa, başta “büyük kız kardeş” olmak üzere “ana” ya da “nine” anlamlarında da kullanılmıştır ve çocuk diline özgü bir niteleme olarak şekillenmiştir. Abla biçiminde görülen "l" sesi, Türkiye Türkçesinde geç dönemlerde ara ses olarak eklenmiş olup, diğer Türk dillerinde bu ses bulunmaz; örneğin apa, ape, apay, appa gibi biçimler görülür.

Kullanım Alanları

• Gündelik dil: Ablasına çok düşkün olan çocuk anlamında.
• Argo: “Sevici" yani eşcinsel kadın anlamında da kullanılmaktadır.