Anılar bazen bir fotoğraf karesi gibi belirir. Önce en güzel sahneyi getirir zihnine; gülümseyen bir yüz, huzurlu bir an… Ardından en acı kareyi fısıldar; içini burkan, kalbine ağırlık bırakan... İşte o an, kalmakla gitmek arasında sessiz bir eşikte bulursun kendini.
Kalmak mı doğrudur, gitmek mi?
Giden bir Kadın Görseli (Yapay Zeka İle Oluşturulmuştur.)
Kalmak, çoğu zaman gönlün arzusudur. Çünkü iyi olanın, güzel olanın hatırası insanı bağlar. Fakat bazen kalmak, kendi varlığını unutmaktır; başkasının gölgesinde silik bir iz olmaktır, içindeki sesi susturmanın acı bedelidir.
Gitmek ise çoğu zaman yanlış anlaşılır. Gitmek, terk etmek değildir; bazen gitmek, kendini yeniden bulma çabasıdır. Peki, o hâlde soralım: Gitmek, kendinden uzaklaşmak mıdır, yoksa giderek kendine dönmek mi?
Belki de gitmek, insanın kendini kaybettiği yerde yeniden kendine rastlama ihtimalidir. Bir başkasının dünyasında eriyen benliğini, yeniden kendi ellerine teslim etmektir. Çünkü kalmak seni senden alıyorsa, gitmek seni sana geri verir.
Ama çelişki hep vardır: Gitmek aynı zamanda kendinden de kopmaktır. Çünkü sen gittiğinde, anıların orada kalır; kalbinin bir parçası hep geride, bıraktıklarının içinde yaşar. Her gidiş biraz eksiltir seni. Ve yine de her gidiş, seni olduğun kişiye yaklaştırır. Eksilerek tamamlanmak, belki de hayatın en derin paradoksudur.
Sonunda insan şunu kavrar: Kalmakla gitmek arasında kesin bir doğru yoktur. Asıl mesele, nerede kendine daha yakın olduğunu bilmektir. Çünkü bazen kalmak, kendinden gitmektir bazen de gitmek, en büyük dönüş yolculuğu.
Ve belki de hayat, sadece şunu öğretmek için bütün bu ikilemleri önümüze koyar: İnsan, ancak kendinden gittiğinde, gerçekten kendine döner.