Köken

Kelime, Eski Türkçede “sonbahar” anlamına gelen "küz" kelimesinden evrilmiştir. Türkiye Türkçesinde baştaki /k/ sesinin yumuşamasıyla güz hâlini almış ve standart dilde yerleşmiştir. Anadolu ağızlarında her iki biçim (küz/güz) hâlen kullanılmaktadır.

Nişanyan’a göre bu sözcük Farsçaya da gūz biçimiyle geçmiştir. TDK'de mevsim adı olarak yer alan güz, tarihsel olarak Kıpçak Türkçesinde de aynı anlamda kaydedilmiştir. Bu durum kelimenin köklü ve coğrafi olarak geniş yayılıma sahip bir Türkçe mirası olduğunu gösterir.

Kullanım Alanları

Günlük Dil: Mevsim tanımı olarak doğrudan kullanılır.

Edebiyat: Güz, melankoli, olgunluk ve veda imgeleriyle sıklıkla işlenir.

Tarım: Güz mevsimi, hasat zamanı olmasıyla çiftçilikte önemli bir yere sahiptir.

Meteoroloji: Serin hava, artan yağış ve gün ışığının azalmasıyla tanımlanır.

Sosyokültürel Kullanım: Edebiyatta ve halk anlatılarında yaşamın son evresini temsil eden mecazi bir dönemdir.