Kökeni
Eski Türkçe "kara" isminden gelen kara kelimesinin pek çok anlamı vardır. En koyu renk, bu renkte olan, esmer, kötü, uğursuz, leke, sıkıntılı olan, iftira gibi anlamlara gelir.
Yeryüzünün denizle örtülü olmayan bölümü; toprak anlamına gelen kara kelimesinin kökeni ise Arapça kökenli olan "kārre"dir ve “sâbit olan şey, kalıcı yer” anlamına gelir.
Kullanım Alanları
Coğrafya ve Jeoloji: Yeryüzünün denizle kaplı olmayan bölümlerini ifade eder. Haritacılık ve arazi çalışmaları alanında kullanılır.
Renk Tanımı: Siyah veya koyu renkler için kullanılır. Tekstil, moda ve tasarım sektörlerinde renk tanımlamalarında geçer.
Fiziksel Görünüm (Esmerlik): Esmer ten rengine sahip kişiler için kullanılır. Halk edebiyatında güzellik betimlemelerinde sıkça yer alır.
Olumsuzluk ve Kötülük: Uğursuzluk, sıkıntı ve kötü olayları anlatmak için mecazen kullanılır. Edebiyat, halk kültürü ve günlük dilde derin anlamlar taşır.
Leke Anlamında: Fiziksel veya mecazi olarak bir şeyin üzerinde kalıcı iz bırakma anlamında kullanılır. Hukuk, etik ve toplumsal değerlerde suç ve hata kavramlarını ifade eder.
İftira ve Kötüleme: Yalan veya kötü niyetli söylemler için mecazen kullanılır. Hukuk ve sosyal bilimlerde iftira kavramlarını açıklamak için kullanılır.
Edebiyat ve Sanat: Şiir, hikâye ve romanlarda sıkça kullanılan bir metafor olarak geçer.
Halk Kültürü ve Deyimler: "Kara baht", "kara talih", "kara haber", "kara cahil" gibi deyimlerde olumsuz anlam taşır. Halk dilinde geleneksel anlatılar ve atasözlerinde geniş bir kullanıma sahiptir.
Türk Mitolojisi: Genellikle kötülük, karanlık, yer altı dünyası ve olumsuz güçleri simgeler. Dede Korkut metinlerinde kara, çocuksuzluğun da simgesidir.
Yön: Eski Türklerde kuzey kavramını ifade etmek için kullanılır. Örneğin: Karadeniz.
