İnsanlar yürüyorlar
İnsanlar koşuyorlar
İnsanlar bekliyorlar
Peki neden?
Bir koşuşturma var etrafta
Bir acele, telaşlı gözlerler ile bakışlar var
Bir serzeniş var suretlerde
Gitmek isteyiş, fakat sanki bir mıh gibi kitleniş var
Her gün, her gün bitmeyen bir çile gibi yataklardan kalkıp gidiş
Bir de dönüş var, kornalar arasında siren seslerini duyurmaya çalışan bir ambulans gibi
Bir telaş var etrafta
Bardaktan boşalırcasına yağan yağmurdan saklanış gibi
Ne için bu acele, diye sorsan
Cevabını veremeyecek binlerce insan var gözlerinin önünde
Ne için bu çırpınış, gitmek isteyip de kaçamayış
Belki de kaçmayış niye, diye sorsan
Hiç sorgulamamış binlerce insan var
Kendini bu sele kaptırmış, sürüklenmekten alıkoyamamış
Belki de koymamış binlerce insan
Kiminse bu sahte çark, beni ilgilendirmez
Dönerse dönsün, ben yoluma bakarım, diyen binlerce insan var
İnsanlar yürüyorlar
İnsanlar koşuyorlar
İnsanlar bekliyorlar
Fakat neden ve ne için?
İşte bunu sormuyorlar
Bunu hiç düşünmemiş yahut düşünmekten kaçmış binlerce insan var
Oysa bir de hakikat var
Gerçek bir anlam ve bu soruların cevabını veren açık ve net bir hakikat var!