Köken
Ölüm sözcüğü, Eski Türkçedeki öl- fiilinden türemiştir. Bu fiile, eylemden isim türeten +Im eki eklenerek ölüm biçimi ortaya çıkmıştır. Eski Türkçede “ölme hâli” veya “ölme eylemi” anlamında kullanılmıştır. Sözcük, Türk dilinin en eski dönemlerinden itibaren hem biyolojik sona hem de ruhun bedenden ayrılışına karşılık gelir.
Kullanım Alanları
- Edebiyat: Yaşamın sonu, fanilik ve insanın varoluş kaygısı temalarında merkezi bir simge olarak kullanılır.
- Din: Ruhun bedenden ayrılıp öte âleme geçişini ifade eder; birçok inanç sisteminde ölüm, geçici bir son değil dönüşüm olarak görülür.
- Halk kültürü: Yas, mezar ritüelleri ve ölüm sonrası inanışlarda sıkça yer alır.
- Günlük dil: Kaybı, sona ermeyi veya bir şeyin bitişini anlatmak için hem gerçek hem mecaz anlamda kullanılır.
