Renkler sanki ezelden beri orada. Mavi gökyüzü, yeşil yaprak, kırmızı elma… Onlara isim vermişiz, paletimizi doldurmuşuz, her şey tamam. Boya kataloglarında sayfalarca ton, ekranlarda milyonlarca seçenek…

Ama gün geldi, bir haber düştü önümüze: “Yeni bir renk bulundu. Adı Olo.”

^{"Olo" rengini temsil eden bir görsel. (Yapay zeka ile oluşturulmuştur.)}

Olo’nun tuhaflığı şurada: Doğada kendi başına belirmiyor. Ne bir çiçeğin taç yaprağında, ne bir taşın damarında, ne de akşamüstü gökyüzünde rastlıyorsunuz ona. Görmek için özel bir yöntem gerekiyor; gözün içine doğrudan ve çok hassas biçimde ışık tutulunca açılan gizli bir kapı gibi. Bilim insanlarının söylediğine göre, ancak o zaman görülebiliyor!

Yine de herkes bu kapının ardında yeni bir rengin saklı olduğuna ikna değil. Bazı araştırmacılar bunun aslında bağımsız bir renk değil, gözdeki konilerin alışılmadık biçimde uyarılmasıyla ortaya çıkan çok yoğun bir yeşil algısı olduğunu söylüyor. Yani belki de gördükleri şey yeni bir dünyanın kapısı değil, bildiğimiz renklerin sınırında dolaşan bir yanılgı.

Şu güne dek, söylenene göre, o kapıdan geçen beş kişi var yalnızca. Onlar da Olo’yu tarif etmekte zorlanıyor. Çünkü kelimeler, bildiğimiz renklere yaslanıyor. “Ya turkuaz gibi... ya da mavi... ama değil.” diyorlar, ya da “Yeşile yakın ama tam da yeşil değil.”

Hayalet Casper, Ruhsar ve Olo

En çarpıcı tarafıysa şu: Olo’nun fotoğrafını çekemiyorsun. Kameralar, ekranlar, baskılar… hiçbiri yetmiyor. Birinin “bak işte böyle” demesi mümkün değil. Belki de Olo’nun asıl büyüsü bu “aktarılabilir olmama” hâlinde saklı. Çünkü çağımızın en büyük alışkanlığı her şeyi kaydetmek: fotoğrafını çekmek, kaydetmek, paylaşmak. Olo rengi ise bu zinciri kırıyor.

E biraz huzursuzluk da veriyor aslında. Çünkü biz, bildiklerimizin tam olduğuna inanmak isteriz. Paletimiz tamamdır, düzenimiz oturmuştur. Ama Olo bunun böyle olmadığını gösteriyor. Henüz haberimiz olmayan öyle çok şey var ki…

“Öğrenmenin sınırı yok” dediğimiz şey, henüz ortaya hiç çıkmamış olanlarda gizli.

Şahane bir anlatılmışlığı, örnek olarak oluşturulmuş ama “tam da bu değil” diyerek açık kapı bırakılmış görselleri var tabii ki. Ama netliği, tam olarak ne olduğu meçhul.

Hep uzak, hep erişilmez ama orada bir yerde...

Yani, romantikler için ne demek bu?

Bitmişlik veya tamamlanmışlık yok; keşfedilmemişlik ya da fark edilmemişlik var.

İlkkan, Yılmaz, Ersoy, Badanacı Ünal ve Olo

Olo’nun hayatımıza girişi aslında yeni değil. Gibi dizisinin Badanacı Ünal karakterine ait olan şu repliğini izleyenler bilir: “Maviden yeşile kusursuz bir geçiş.”

Olo’nun tarifine en çok yaklaşan benzetmelerden biri olabilir. Çünkü gerçekten de Olo, maviden yeşile akarken hiçbirine tam anlamıyla ait olmayan bir yerde duruyor. Belki de bu repliğin dizide dile getirilmiş olması bir tür kendini gerçekleştiren kehanettir.

Ya da belki de insanoğlu, bilinçli olarak fark etmese bile -ki bu şehirleşme, şehirleşmeyi yanlış anlama hâli ve şehir hayatı merakı nedeniyle artık fark etmek çok güç- Olo’ya çoktandır ihtiyaç duyuyordu. Zira doğanın paletinde maviyle yeşil arasındaki geçiş, baştan beri gözümüzün önünde.

^{Gibi, S1B8, diziden bir sahne. (Rhym3w YouTube Kanalı)}

Elon Musk, Dan Wieden, Kylie Jenner ve Olo

Bir başka açıdan bakarsak, Olo yalnızca görsel bir keşif değil; aynı zamanda reklamcılık için de eşsiz bir malzeme. Çünkü pazarlamanın en güçlü kozu hep “benzersizlik” olmuştur. Dünyada yalnızca beş kişinin gördüğü, henüz hiçbir markayla ilişkilendirilmemiş, tertemiz bir imge… bu, reklamcı için boş bir tuvaldir.

“Yeni sezonda Olo koleksiyonu” diye bir cümle kurulduğunda herkes merak eder. Bir teknoloji şirketi “Ekranlarımız artık Olo temalı” dese, sırf bu vaat için ürün konuşulur. Çünkü herkesin göremediği, yalnızca seçkin bir grubun deneyimlediği bir şeye sahip olmak, arzu yaratmanın en kestirme yoludur.

Olo bu yüzden yalnızca bir renk değil; gizem, ayrıcalık ve hayal gücüyle beslenen bir hikâye. Henüz göremesek bile adı bile bir vaat gibi çalışıyor.

Sen, Ben ve Olo

Yeni bir rengin haberini vermişken, size bir iyi, bir de kötü haberim daha var, hem de tek cümlede: Hiçbir şeyden emin olamazsınız, renklerden bile!

Eh... Takdir edersiniz ki, reklamcı için nasıl boş bir tuvalse, birey için de birçok başlangıcın metaforu. -Evet, başlangıçların birden fazlası makbul.-

Mesela ben Olo olsam, kanlanıp canlansam, hepimizin zaman zaman kendine söylemesi gereken cümlelerle anlatırdım size kendimi:

Burada, senin ulaşamadığın bir şey var.

Tabii, henüz…

Bulduğunu sandığında, yine dönüşürsün kendinden.

Anlasana:

Başka bir rengim ben!