Dijital diplomasi, dış politika yürütme süreçlerinde dijital teknolojilerin ve yeni iletişim araçlarının sistematik şekilde kullanılmasını ifade eder. Geleneksel diplomasinin sınırlı, resmî ve çoğunlukla kapalı yapıdaki iletişim biçimlerinden farklı olarak dijital diplomasi; daha hızlı, doğrudan ve geniş kitlelere ulaşabilen bir iletişim modeli sunar. İnternet tabanlı platformlar, sosyal medya mecraları, mobil uygulamalar ve çevrim içi içerik yönetimi gibi araçlar aracılığıyla diplomatik aktörlerin resmî ve kamusal düzeyde etkileşimlerini dijital ortama taşımasına imkân verir. Bu yeni diplomasi biçimi, yalnızca devletler arası ilişkilerle sınırlı kalmayıp, bireyler, sivil toplum kuruluşları, uluslararası örgütler ve medya gibi çeşitli aktörlerle de etkileşim kurmayı mümkün hâle getirmiştir. Böylece dijital diplomasi, çok aktörlü ve çok düzlemli bir dış politika iletişim aracına dönüşmüştür. Dijital ortamlarda yürütülen diplomasi faaliyetleri, kamuoyunu bilgilendirme, kriz anlarında hızlı iletişim sağlama, ulusal imaj inşası ve uluslararası topluma yönelik algı yönetimi gibi işlevleri de bünyesinde barındırır.

Dijital diplomasinin karakteristik özellikleri arasında hız, esneklik, düşük maliyet, geniş erişim kapasitesi ve çift yönlü iletişim olanağı öne çıkar. Ancak bu özelliklerin beraberinde getirdiği bazı riskler de bulunmaktadır. Dijital alanın sınırlarının muğlak olması, bilgi kirliliği, dezenformasyon kampanyaları, siber güvenlik tehditleri ve dijital okuryazarlık düzeylerindeki farklılıklar, dijital diplomasinin karşı karşıya olduğu temel zorluklar arasında yer alır. Bu nedenle dijital diplomasinin etkinliği, yalnızca kullanılan araçların teknik özelliklerine değil, aynı zamanda bu araçların stratejik ve etik kullanımı ile doğru mesaj yönetimine de bağlıdır.

^{Dijital Diplomasiyi Yansıtan Bir Görsel (Yapay Zekâ ile Oluşturulmuştur)}

Tarihsel Gelişimi ve Dönüşümü

Dijital diplomasinin gelişimi, özellikle internetin yaygınlaşması ve sosyal medya platformlarının küresel ölçekte erişilebilir hâle gelmesiyle hız kazanmıştır. İlk aşamalarda, devletlerin resmî internet siteleri üzerinden yürütülen iletişim faaliyetleri, zamanla yerini daha etkileşimli ve anlık iletişim olanağı sunan dijital platformlara bırakmıştır. Özellikle sosyal medyanın kullanıcı dostu yapısı ve geniş kitlelere ulaşma kapasitesi, devletlerin ve diplomatik temsilcilerin bu alanlarda aktif bir varlık göstermelerini zorunlu hâle getirmiştir. Resmî sosyal medya hesapları, dijital kampanyalar, çevrim içi basın toplantıları ve dijital içerik üretimi gibi yöntemler, dijital diplomasinin temel uygulama alanları arasında yer almıştır.

Bu dijitalleşme süreci, diplomatik iletişimde yalnızca bir araç değişimini değil, aynı zamanda dış politikada temsil, etkileşim ve strateji üretimi biçimlerinin dönüşümünü de beraberinde getirmiştir. Dijital diplomasi yalnızca sosyal medya kullanımına indirgenemez; aksine, dış politikayı yeniden şekillendiren normatif ve yapısal bir dönüşüm alanıdır. Web 2.0’ın sağladığı çift yönlü iletişim kapasitesi, kamu diplomasisinin sınırlarını genişletmiş; devletler, yalnızca mesaj ileten değil, aynı zamanda hedef kitlelerinden geri bildirim alan, dijital söylemleri yöneten ve krizlere anında tepki verebilen aktörler hâline gelmiştir. Bu dönüşüm, diplomatların yalnızca protokol temelli temsil görevleriyle değil; aynı zamanda dijital okuryazarlık, içerik stratejisi geliştirme ve algı yönetimi gibi alanlarda da yetkin olmalarını gerektirmiştir.

Dijital diplomasinin evrimi, yalnızca iletişim biçimlerinde değil, aynı zamanda diplomasi aktörlerinin çeşitlenmesinde de kendini göstermiştir. Geleneksel anlamda devlet temsilcilerinin yürüttüğü diplomatik faaliyetler, dijitalleşme sayesinde bireylerin, sivil toplum örgütlerinin ve özel sektörün de aktif katılımına açık hâle gelmiştir. Bu durum, dijital diplomasiyi daha dinamik, şeffaf ve çok katmanlı bir yapıya kavuşturmuştur.

Bu çoğulcu yapının yükselişi, dijital diplomasiyi devlet merkezli bir söylemden çıkararak, çok aktörlü ve ağ tabanlı bir diplomatik ekosisteme dönüştürmüştür. Hibri diplomasi perspektifinden değerlendirildiğinde dijital ortamda devletin yanında teknoloji şirketleri, diaspora toplulukları, kanaat önderleri ve medya platformları da dış politikada etki yaratabilen aktörler hâline gelmiştir. Bu gelişme, klasik diplomasinin “kapalı kapılar ardındaki temsil” anlayışını aşındırmakta; diplomasiyi sadece müzakere değil, aynı zamanda içerik üretimi, algı yönetimi ve dijital etkileşim alanı olarak yeniden tanımlamaktadır. Diplomatik etkinliğin bu yeni çerçevede yürütülebilmesi, dışişleri kurumlarının stratejik iletişimi çok merkezli yapıların dinamiklerine uygun olarak yönetebilmesini ve kurumsal esnekliği artırmasını zorunlu kılmaktadır.

Günümüzde dijital diplomasi, devletlerin dış politika süreçlerinde vazgeçilmez bir araç konumundadır. Uluslararası ilişkilerde bilgi ve algı yönetimi açısından stratejik bir önem kazanmıştır. Ancak dijital alanın hızla değişen yapısı, bu alandaki pratiklerin sürekli güncellenmesini ve gelişen riskler karşısında yeni stratejilerin geliştirilmesini gerektirmektedir. Bu bağlamda dijital diplomasinin sürdürülebilirliği, yalnızca teknolojik araçların etkin kullanımına değil; aynı zamanda etik ilkelere bağlılık, kurumsal kapasitenin güçlendirilmesi ve dijital tehditlere karşı dirençli altyapıların inşasıyla doğrudan ilişkilidir. Avrupa Birliği üzerine yürütülen analizler, özellikle dezenformasyon, siber casusluk ve bilgi manipülasyonu gibi dijital tehditlerin, diplomatik temsilin meşruiyetini ve etkinliğini ciddi biçimde zedeleyebileceğini ortaya koymaktadır. Bu nedenle dijital diplomasi uygulayıcılarının yalnızca iletişim becerilerine değil; aynı zamanda siber güvenlik farkındalığına, kriz yönetimi yetkinliğine ve hızlı karar alma kabiliyetine de sahip olması beklenmektedir. Kurumların bu dönüşüme uyum sağlayabilmesi için dijital diplomasiye yönelik stratejik yaklaşımlar geliştirmesi ve hem teknik hem normatif düzeyde yeniden yapılanması gerekmektedir.

Dijital Diplomasinin Araçları ve Uygulama Alanları

Dijital diplomasi, gelişen teknolojiler ve yeni iletişim mecraları sayesinde farklı araçlar üzerinden yürütülen çok yönlü bir faaliyet alanıdır. Bu araçlar, diplomatik süreçlerin hem devletlerarası hem de devletler ile küresel kamuoyu arasındaki iletişimi güçlendirmeyi amaçlar. Kullanılan dijital araçlar, teknik özellikleri ve etkileşim biçimleri doğrultusunda farklı uygulama alanlarında etkinlik göstermektedir.

Dijital diplomasinin araçsal boyutları, yalnızca teknolojik bir geçişi temsil etmekten öte, devletlerin iletişim stratejilerinde yapısal bir dönüşüme işaret etmektedir. Dijital diplomasi araçlarının çok katmanlı bir doğaya sahiptir. Bu katmanlar, sosyal medya platformları, resmi devlet portalları, dijital kampanyalar ve çevrim içi kamu etkileşimi gibi çeşitli araçların diplomatik faaliyetlerde nasıl senkronize biçimde kullanılabildiğini vurgulamaktadır. Dijital araçların yalnızca kamuoyuna bilgi aktarma değil, aynı zamanda dış politika anlatısını yeniden çerçeveleme işlevi gördüğü ve dijitalleşme sayesinde diplomasinin zaman, mekân ve temsil sınırlamalarını aşabildiği ortaya konulmaktadır. Bu perspektiften bakıldığında, dijital diplomasi araçları sadece iletişim kanalları değil, aynı zamanda stratejik içerik üretimi ve kamu algısını biçimlendirme süreçlerinin aktif bir parçası hâline gelmiştir.

Sosyal medya platformları, dijital diplomasinin en yaygın kullanılan araçları arasında yer alır. Özellikle X (Twitter), Facebook, Instagram, YouTube ve LinkedIn gibi platformlar, devletlerin, dışişleri bakanlıklarının, büyükelçiliklerin ve diplomatların doğrudan hedef kitlelere ulaşmasını mümkün kılmaktadır. Bu mecralar aracılığıyla güncel gelişmeler hakkında bilgilendirme yapılmakta, kriz dönemlerinde hızlı yanıtlar verilebilmekte ve kamuoyunda olumlu bir ulusal imaj oluşturulmaya çalışılmaktadır.

Bu platformların diplomatik pratiklerdeki rolü, sadece bilgilendirme ve görünürlükle sınırlı kalmayıp, aynı zamanda devletlerin kriz yönetimi, dış politika anlatısı oluşturma ve karşı söylem geliştirme yetkinliklerini de artırmaktadır. Örneğin, Ukrayna, 2022 yılında başlayan savaş sürecinde X platformunu etkin bir şekilde kullanarak uluslararası kamuoyunu bilgilendirmiş, devlet başkanı Volodymyr Zelensky’nin kişisel paylaşımları aracılığıyla Batı kamuoyunda güçlü bir sempati ve destek mobilizasyonu sağlamıştır. Benzer biçimde, Çin, COVID-19 pandemisi süresince X üzerinden yürüttüğü dijital diplomasi ile küresel sağlık aktörü kimliğini ön plana çıkararak eleştirilere karşı savunma geliştirmiştir. Öte yandan, Rusya, sosyal medya aracılığıyla Batı karşıtı söylemler üretmek ve kriz dönemlerinde kendi dış politika tezlerini meşrulaştırmak amacıyla büyükelçilik hesaplarını aktif olarak kullanmış, özellikle İsveç’teki diplomatik misyonu üzerinden yürüttüğü dijital propaganda kampanyalarıyla dikkat çekmiştir. Tüm bu örnekler, sosyal medya platformlarının diplomatik aktörler için yalnızca içerik iletim mecrası değil, aynı zamanda stratejik iletişim alanı hâline geldiğini ortaya koymaktadır.

Resmî internet siteleri de dijital diplomasinin temel araçları arasında bulunur. Bu siteler, ülkelerin dış politika vizyonları, uluslararası iş birlikleri, vize uygulamaları ve kültürel faaliyetleri hakkında detaylı bilgilere erişim imkânı sunar. Ayrıca dijital diplomasi faaliyetleri kapsamında düzenlenen sanal toplantılar, çevrim içi konferanslar ve dijital kampanyalar da önemli araçlar arasında yer almaktadır.

Dijital diplomasiye yönelik bu tür kurumsal dijital altyapılar, yalnızca bilgilendirme değil, aynı zamanda güven inşa etme ve dijital devlet kapasitesini yansıtma aracı olarak da değerlendirilmektedir. Özellikle Estonya örneği, bu noktada dikkat çekicidir. Estonya’nın dış politika araçlarını dijital devlet uygulamalarıyla entegre ederek, e-vatandaşlık platformları, açık veri erişimi ve siber diplomasi girişimleri yoluyla uluslararası alanda güvenilir ve yenilikçi bir aktör olarak konumlandığı bilinmektedir. . Benzer şekilde, Ukrayna, savaş süresince sanal ortamda yürüttüğü dijital diplomasi faaliyetleri kapsamında çevrim içi zirveler, web tabanlı savunma kampanyaları ve uluslararası medya iş birlikleriyle diplomatik angajmanlarını kesintisiz sürdürmüştür. Ayrıca, dijital diplomasi uygulamalarının artık sadece mesaj iletimiyle sınırlı olmadığını, bu platformlar aracılığıyla yürütülen çok taraflı çevrim içi toplantıların, politik süreçlerde aktif bir temsil alanı oluşturmaktadır. Bu bağlamda resmî internet siteleri ve çevrim içi diplomasi araçları, klasik temsil yapılarının ötesine geçerek çok boyutlu, sürekli ve etkileşimli bir diplomatik zemin yaratmaktadır.

Uygulama alanları açısından dijital diplomasi; kamu diplomasisi, kültürel diplomasi, kriz iletişimi, diaspora ile iletişim, ulusal imaj yönetimi, dezenformasyonla mücadele ve algı yönetimi gibi farklı başlıklar altında değerlendirilebilir. Dijital ortamlar, bu alanlarda resmî mesajların iletilmesini ve hedef kitlelerle etkileşim kurulmasını kolaylaştırır. Bununla birlikte dijital diplomasi, siber güvenlik, bilgi güvenliği ve etik iletişim ilkeleri çerçevesinde yürütülmesi gereken bir faaliyet alanı olarak dikkatli ve planlı bir yaklaşım gerektirir.

Bu uygulama alanlarının her biri, dijital diplomasinin yalnızca teknik bir iletişim süreci değil, aynı zamanda stratejik bir dış politika aracı olarak da şekillendiğini göstermektedir. Örneğin, Rusya, X platformu üzerinden yürüttüğü diplomatik söylemlerle hem kriz anlarında resmi pozisyonunu duyurmuş, hem de Batı karşıtı propaganda aracılığıyla küresel kamuoyunu yönlendirmeye çalışmıştır. Buna karşılık, Ukrayna, aynı platformu savaş süresince şeffaflık ve uluslararası destek mobilizasyonu amacıyla kullanmış; böylece kriz iletişimi ve ulusal imaj yönetimini dijital diplomasiyle bütünleştirmiştir. Öte yandan, Çin, pandeminin uluslararası söylemindeki rolünü yeniden çerçevelemek amacıyla sosyal medya üzerinden yürüttüğü kültürel ve sağlık diplomasisiyle dijital platformları küresel itibar inşası için kullanmıştır. Bununla birlikte, bu stratejik iletişim pratikleri, etik iletişim ilkeleri açısından da dikkatle ele alınmalıdır. “Twitter Prisoner’s Dilemma” kavramı, dijital diplomasinin dezenformasyon, aşırı söylem, platform bağımlılığı ve bilgi manipülasyonu gibi risklerle karşı karşıya olduğunu göstermektedir. Bu nedenle dijital diplomasi uygulamalarının, yalnızca teknik kabiliyetlerle değil, aynı zamanda uluslararası etik normlar, şeffaflık ilkeleri ve dijital güvenlik önlemleriyle birlikte düşünülmesi gerekmektedir.

^{Dijital Diplomaside Anlaşmayı Yansıtan Bir Görsel (Yapay Zekâ ile Oluşturulmuştur)}

Dijital Diplomasinin Etkinliği ve Sınırları

Dijital diplomasi, devletlerin kendi bakış açılarını küresel ölçekte duyurabilmelerine, kamu diplomasisi faaliyetlerini daha kapsayıcı kitlelere ulaştırabilmelerine ve uluslararası topluma doğrudan hitap edebilmelerine imkân sağlar. Kriz anlarında bilgi kirliliğini önleme, yanlış algıların düzeltilmesi ve dezenformasyonla mücadelede dijital platformların etkili şekilde kullanılması, dijital diplomasinin önemini artıran faktörler arasında yer alır.

Bu potansiyel, özellikle kamuoyunun güvenini sarsan kriz dönemlerinde daha görünür hâle gelmektedir. COVID-19 pandemi sürecinde dijital platformların dezenformasyona karşı hem önleyici hem de düzeltici bilgi akışını sağlamakta ne denli stratejik bir rol oynadığı görülmetedir. Aynı şekilde, dijital diplomasinin kamu diplomasisiyle entegrasyonu, devletlerin yalnızca halklarını değil, aynı zamanda uluslararası toplumu da bilgilendirme ve yönlendirme imkânlarını artırmıştır. Bu bağlamda İsveç, Kanada ve Litvanya gibi ülkelerin pandemide geliştirdikleri dijital rehberlik uygulamaları, kriz yönetimi ve uluslararası imaj açısından dijital diplomasi araçlarının nasıl dönüştürücü etki yaratabileceğini somut olarak göstermektedir. Dolayısıyla dijital diplomasi, küresel belirsizlik anlarında devletlerin itibar, güven ve liderlik performanslarını doğrudan etkileyen bir dış politika aracı hâline gelmiştir.

Bununla birlikte dijital diplomasinin sahip olduğu olanaklar kadar sınırları da bulunmaktadır. Dijital platformların yapısı gereği, içeriklerin manipülasyona açık olması, yanlış bilgilerin hızla yayılabilmesi ve siber güvenlik tehditleri, dijital diplomasinin karşılaştığı temel zorluklar arasında sayılmaktadır. Ayrıca diplomasi süreçlerinin geleneksel yapısının taşıdığı gizlilik ve resmiyet unsurları, dijital ortamda tam anlamıyla sağlanamayabilmekte; bu durum da bazı diplomatik süreçlerde dijital platformların etkinliğini sınırlayabilmektedir.

Bu sınırlılıklar, sadece teknik altyapıya değil, aynı zamanda dijital diplomasi uygulayıcılarının kurumsal hazırlık düzeylerine ve normatif uyum yeteneklerine de bağlıdır. Dijital diplomasinin temel zayıflıklarından biri, diplomatların sosyal medya platformlarında yeterince denetimli ve eğitimli hareket edememeleridir. Bir diğer örnek ise Birleşik Arap Emirlikleri örneği üzerinden dijital diplomasi çabalarının kurumsal kültür, sansür ve hiyerarşik yapı nedeniyle sınırlı kaldığını göstermektedir. Benzer şekilde dijital diplomasi ile geleneksel diplomatik normlar arasında bir “gerilim hattı” olduğu gözlemlenmiştir. Bu gerilimin özellikle gizlilik, temsil ve müzakere gibi hassas süreçlerde dijital araçların etkinliğini azalttığı ifade edilmektedir. Dolayısıyla dijital diplomasi, güvenlik açıkları kadar kurumsal direnç, etik belirsizlik ve yapısal kapasite sorunlarıyla da mücadele etmek zorundadır.

Dijital diplomasi faaliyetlerinin etkili bir biçimde yürütülebilmesi, yalnızca teknik araçların kullanımını değil, aynı zamanda stratejik iletişim planlarının geliştirilmesini de gerektirir. Hedef kitlelerin kültürel, siyasi ve sosyal yapıları dikkate alınmadan yürütülen dijital diplomasi faaliyetleri, istenen etkiyi yaratmakta yetersiz kalabilmektedir. Ayrıca dijital alanın yoğun bilgi akışı, kullanıcıların dikkatinin dağılmasına neden olmakta ve bu da dijital diplomasi faaliyetlerinin görünürlüğünü ve sürdürülebilirliğini zorlaştırmaktadır.

Bu bağlamda dijital diplomasi, yalnızca mesaj ileten değil; aynı zamanda hedef kitleyle etkileşim kurabilen, kültürel bağlamı okuyabilen ve dijital dikkat ekonomisini stratejik olarak yönetebilen bir iletişim biçimi olmalıdır. Bu noktada “etkileşim yanılsaması” (illusion of participation) kavramı önemlidir. Bu kavram, dijital diplomasi faaliyetlerinin yüzeysel katılım görüntüsü vermemesi için derinlikli içerik, yerel uyarlama ve anlamlı diyalog geliştirme yetkinliği taşıması gerektiğini vurgular. Benzer şekilde Kazakistan örneği üzerinden hedef odaklı içerik stratejisi oluşturulmadan yürütülen dijital kampanyaların, düşük etkileşim oranlarıyla sınırlı kaldığını ve istenen diplomatik etkiyi yaratamadığı değerlendirilmektedir. Ayrıca yapay zekâ destekli algoritmaların kullanıcı dikkatini yönlendirme biçimlerinin stratejik olarak anlaşılmasının, dijital diplomasi planlamalarında artık kaçınılmaz bir unsur hâline geldiğini göstermektedir. Dolayısıyla dijital diplomasi, yalnızca içerik üretimi değil; aynı zamanda dikkat ekonomisini ve dijital platformların dinamiklerini okuyabilen bir stratejik yetkinlik gerektirmektedir.

Türkiye'nin Dijital Diplomasi Girişimi ve Uygulamaları

Türkiye, küresel dijital dönüşüm sürecine uyum sağlamak ve dış politika iletişimini güçlendirmek amacıyla dijital diplomasi alanında çeşitli girişimlerde bulunmuştur. Bu girişimler, hem devlet kurumlarının dijital platformlarda aktif rol almasını hem de dış politika hedeflerinin etkili şekilde iletilmesini sağlamaya yöneliktir.

Türkiye Dışişleri Bakanlığı, dijital diplomasi stratejileri doğrultusunda sosyal medya hesapları ve resmî web siteleri aracılığıyla hızlı ve doğrudan iletişim kurma yöntemlerini benimsemiştir. Bu sayede kriz anlarında anlık bilgilendirme yapılabilmekte ve faaliyetlerini dijital ortamda daha geniş kitlelere ulaşabilmektedir. Ayrıca dijital kampanyalar ve çevrim içi etkinliklerle Türkiye’nin uluslararası imajını güçlendirmeye yönelik çabalar sürdürülmektedir.

Pandemi döneminde hız kazanan dijital diplomasi uygulamaları, Türkiye’nin dış politika iletişiminde önemli bir dönüm noktası oluşturmuştur. Dışişleri Bakanlığı’nın “e-Visa” gibi dijital platformlar üzerinden milyonlarca yurttaşla doğrudan temas kurması, diplomatik hizmetlerin çevrim içi ortamda erişilebilirliğini artırmıştır. Özellikle 2020–2021 döneminde gerçekleştirilen 61 diplomatik video konferans, 368 hasta tahliyesi ve 35 milyon e-vize işlemi, Türkiye’nin dijital kapasitesinin kriz yönetimindeki rolünü ortaya koymaktadır. Bununla birlikte, uzmanlar Türkiye’nin dijital diplomasi çabalarının hâlâ kurumsallaşma sürecinde olduğunu; stratejik koordinasyon, siber güvenlik altyapısı ve çokdilli iletişim gibi alanlarda gelişmeye ihtiyaç duyulduğunu belirtmektedir. Bu çerçevede, dijital diplomasi yalnızca teknolojik bir dönüşüm değil, aynı zamanda dış politika vizyonunun yeniden tanımlanmasını gerektiren bütüncül bir stratejik yönelim olarak değerlendirilmektedir.

Türkiye'nin dijital diplomasi uygulamalarında, diaspora ile iletişim ve kültürel diplomasi önemli bir yer tutmaktadır. Dijital araçlar sayesinde yurtdışında yaşayan Türk vatandaşlarıyla etkin iletişim kurulmakta ve kültürel etkileşim desteklenmektedir. Bu yaklaşım, hem yurt dışı Türk toplumunun bağlılığını artırmak hem de Türkiye’nin uluslararası arenadaki görünürlüğünü artırmak amacıyla kullanılmaktadır. Bunun yanında Türkiye, dijital diplomasiyi sadece devlet merkezli bir faaliyet olarak görmeyip akademi, sivil toplum kuruluşları ve özel sektör iş birlikleriyle çeşitlendirmeye çalışmaktadır. Bu kapsamda, düşünce kuruluşları ve üniversitelerle yapılan iş birlikleri, dijital diplomasi alanında bilgi üretimi ve kapasite geliştirilmesine katkı sağlamaktadır. Ancak Türkiye’nin dijital diplomasi faaliyetlerinde karşılaşılan zorluklar da mevcuttur. Teknolojik altyapının güçlendirilmesi, dijital iletişimde stratejik planlamanın artırılması ve siber güvenlik risklerinin yönetilmesi, sürdürülebilir dijital diplomasi için önemli gereklilikler olarak öne çıkmaktadır.

Bu doğrultuda, Türkiye'nin dijital diplomasi vizyonunun daha bütüncül bir yapıya kavuşabilmesi için diaspora odaklı e-hizmetlerin sürdürülebilirliği, kurumsal koordinasyonun artırılması ve içerik üretiminde çeşitliliğin sağlanması gerekmektedir. Özellikle dijital sistemlerin çok dilli destekle güçlendirilmesi, yurtdışında yaşayan Türk vatandaşlarının devletle olan etkileşimini kolaylaştırırken, kültürel diplomasi girişimlerinin de dijital mecralarda daha yaygın ve etkili biçimde temsil edilmesine katkı sağlayacaktır. Ayrıca düşünce kuruluşları, üniversiteler ve sivil toplum kuruluşlarıyla geliştirilecek tematik dijital diplomasi projeleri, yalnızca bilgi üretimini artırmakla kalmayacak, aynı zamanda kamu diplomasisi kapasitesinin sivil katılım yoluyla genişletilmesine olanak tanıyacaktır. Bu bağlamda dijital diplomasi, sadece bir iletişim aracı değil, Türkiye’nin uluslararası ilişkilerde çok katmanlı ve katılımcı bir aktör olarak konumlanmasında stratejik bir unsur haline gelmektedir.

Dijital Diplomasi

Tarihsel Gelişimi ve Dönüşümü

Dijital Diplomasinin Araçları ve Uygulama Alanları

Dijital Diplomasinin Etkinliği ve Sınırları

Türkiye'nin Dijital Diplomasi Girişimi ve Uygulamaları

Kaynakça

Yazar Bilgileri

Etiketler