“Keşke yeniden çocuk olsam.”
Yetişkinlerin ağzından sıkça dökülen bu söz, çoğu zaman sorumluluklardan kaçmanın bir ifadesidir. Faturalar, iş stresi, ilişkilerdeki karmaşıklık, hayatın yükü… Yetişkinler bunaldıklarında çocukluğa sığınır. Çocukluğu oyunlarla, masumiyetle ve kaygısız günlerle özdeşleştirirler. Oysa bu bakış, çocukluğun yalnızca görünen yüzüdür.
Bir yetişkin için çocuk olmak özgürlüğün sembolü gibidir. Ama gerçekte, çocuklar kendi dünyalarında yetişkinlerden çok daha fazla sınırla karşılaşırlar. Yetişkinler çalışarak, çaba göstererek ya da karar alarak sorunlarını çözme gücüne sahiptir. Örneğin bir yetişkin, iş yerinde yaşadığı stresi daha çok çalışarak ya da iş değiştirme kararı alarak hafifletebilir. Ama bir çocuk, okulda aldığı kötü bir notu telafi etmek için yalnızca çalışmakla değil, ailesinin beklentileriyle de mücadele etmek zorundadır.
Yetişkin hata yapar, telafi eder. Çocuk hata yapar, yargılanır.
Çocukların fikirleri çoğu zaman “sen anlamazsın” diyerek bastırılır. Okula başladıkları andan itibaren bir yarışın içine sokulurlar: Daha yüksek not, daha çok başarı, daha disiplinli bir davranış… Bir yetişkin, işinde hata yaptığında telafi etme şansı bulabilir. Ama bir çocuk, sınavda düşük not aldığında yalnızca öğretmeninin değil, ailesinin de yargısıyla karşılaşır.
Çocukluk, görünmez bir yarış pistidir. Örneğin bir yetişkin maaşını artırmak için daha çok çalışabilir, bir çocuk ise aileden izin almadan hiçbir şey yapamaz. Yetişkinlerin sorunları çalışarak yoluna koyulabilirken, çocukların sorunları yetişkinlerin istek ve kararları yüzünden çoğu zaman çözümsüz kalır. Çocuğun asıl arzusu resim yapmakken ailesi “doktor olmalısın” diyebilir. Onların hayalleri, çoğu zaman anne babalarının hayalleriyle çakışır ve kaybolur.
Çocukların hayalleri, çoğu zaman anne babalarının gölgesinde solar.
Yetişkinler için çocukluk, dışarıdan bakıldığında oyun ve özgürlüktür. Ama bir çocuğun oyunu bile çoğu zaman bir rekabete dönüşür. Yetişkinler çocukluğu özlerken aslında kendi kaygısız günlerini özler; oysa gerçek çocukluk, sürekli “daha iyi ol” baskısı altında yaşanan bir mücadeledir.
Çocuk, kendi masumiyetinin içinde bile sınava tabi tutulur.
Belki de bu yüzden, çocuk olmak yetişkin olmaktan daha zordur. Çünkü yetişkin, hayatını değiştirebilir; çocuk ise hep bir başkasının belirlediği yolda yürümek zorundadır. Yetişkinin yükü omzundadır; çocuğun yükü ise ruhunda.